feminist duyguyla taş fırın hıncal

Eski notlarımı karıştırırken , yabancı bir dergiden okuyup rahmetli Duygu Asena ve Hıncal Uluç için uyarladığım bir fıkrayı buldum.Yaşı bana yakın olanlar hatırlarlar.Bu ikisi uzun süre medyada kapışmışlardı temsil ettikleri gurubun sözcüleri olaraktan.Rahmetlinin yazmış olduğu kitaplardan çocukluğunu da oğlanlar gibi yaşadığını okumuştum.Bebekleri ile oynıyacağı yerde topraktan solucanları çıkartıp elinde sallaya sallaya oğlanları falan kovalarmış.İkisinin de çocukluğunun Mecidiyeköy'de geçtiğini duymuştum.Efendim , gelelim şimdi uyarlama fıkramıza: Eskiden ,her taraf binalarla dolmamışken ve arbalar da bu kadar çoğalmamişken sokaklarda mahalle maçları yapılırdı.Takımlar kurulur, hekes en iyi oyuncunun takımında oynamak ister, oynamayı pek beceremeyenler de kaleye geçirilirdi.Erkeklere taş çıkartan Duygu takımlardan birinin değişmez santroforuydu.Rakip takımın kalecisi de ,o zamanlar tombik bir çocuk olan Hıncal Yine o hafta bu şekilde maç başlar ve Duygu her ayağına top gelişinde gidip Hıncal'ın kalesine bırakır.Hıncal domat gibi kıpkırmızı ..Ertesi hafta, daha ertesi hafta hep aynı vaziyet.Duygu atıyor,Hıncal yiyor.Nihayet birgün Hıncal'ın tepesi atar ve Duygu attığı golün sevincini yaşarken karşısına geçer ve şortunu indirip pipisini gösteriverir Duygu şok olur ve ağlayarak koşa koşa eve gider.Hıncal son derece mutludur artık.Annesi Duyguya merakla ne olduğunu sorar.O da olanı biteni anlatır.Kadıncağız gülümser ve ona bir şeyler söylererek teselli eder.Ertesi hafta gene oyun kurulur.Hıncal golleri yer ama maçın sonunda ne yapacağını biliyo ya! Dert etmez.Neyse efendim, maç biter ve Hıncal şortunu indirir, ama birde ne görsün ..!Duygu da şortunu indirmiş ve Hıncala:Annem dedi ki; bende bundan varsa büyüdüğümde aramadığım kadar ondan da olurmuş..''diyor Sevgiyle kalın.NİCLENO