duyguların geometrisi

Önce sevdim.Sevdiğimi öğrendim, sevebildiğimi farkettim.Sevdikçe kendimi kainatla topladığımı gördüm.

Affetmeyi öğrendim .Affetmenin, dostlarımı onla çarpmak olduğunu farkettim.

Pişman oldum.Pişman olduğumu itiraf ettim, pişman oldukça, hatalarımı küçük, anlaşılır ve bağışlanabilir parçalara bölebildiğimi gördüm.

Hatırlamayı öğrendim.Hatırladıkça, sevgilerimin kare kökünü bulup, onlardan hüznü çıkardığımı farkettim.

Değer vermesini öğrendim. Değer verdikçe sevgilerin küpünü bulup , onları mutlulukla çarpabildiğimi gördüm.


Özür dilemesini öğrendim.Özür diledikçe nefretin ve öfkenin sonsuza bölündüğünü , böylece dargınlıkların limiti sıfıra giderken yok olduğunu farkettim.

Aşık oldum,aşkı tattım.Böylece bir üçgenin iç açılarının toplamının 180 dereceyi aşıp , bütün yamukları kendi içinde barındırabileceğini gördüm.

Hüzünlendim.Hüznü sevdim, hüznün kalbime dokunmasına izin verdim.Böylece bütün mutlulukların ve zevklerin sonunda ayrılık çizgisine teğet geçip geri döndüğünü gördüm.

Ve bir gün öleceğim.Kesinlikle öleceğim ve öldüğüm gün anlayacağım ki, yaşadığım hayat, paydası sonsuzluk olan basit bir kesirden ibaretmiş.Kesrin payında ne olursa , ne kadar çok şey biriktirmiş olursam olayım, hepsi son işlemde sıfıra eşitleniyor.

Kesrin üzerine, yani bu dünyaya, sonsuzluk cinsinden bir şeyler koymam gerekiyor.

Yoksa elde var sıfır.

NOT: Tüm bu işlemlerin sağlamasını yapmak isterseniz, kalbinize bir bakın.