NAPOYONLA KÖYLÜ /VICTOR HUGO

Bir gün büyük Napolyon bir köycüğe uğradı,
Bir parça hava almak,dolaşmaktı maksadı,
Köyde çift sürerken,çağlayanlar akarken,
İmparator etrafa meserretle bakarken,
Bir köylü Napolyonu görünce birden şaştı.
Hürmetle eğilerek huzuruna yaklaştı.
Bu tarlada çift süren,bir fakir ihtiyardı
Bir ağarmış sakalı,bir bükük beli vardı.
Napolyonla gelince bir lâhzada göz göze,
Eline sarılarak şöyle başladı söze:
Köylü:
---"Sen bir imparatorsun,çok büyük ünvanlısın,
"Cesursun,kahramansın,heybetlisin,şanlısın.
"Bütün dünya şaşıyor ,güzel açık bahtına,
"İstediğini çıkardın hükümdarlık tahtına,
"Arzu etsen verirsin dünyaları ateşe,
"Hatta hâkim olursun istersen de güneşe,
"Sen her şeyi yapmakta kudretlisin bu kadar.
"Benim şimdi senden bir küçük dileğim var;
"Kızımı bu köydeki bir gence vereceğim;
"Ben bu mesut düğünle murada ereceğim.
"Bir hakikat olmuyor bu tatlı emel lâkin,
"Kızım o gence karşı duyuyor âşk değil kin.
"Sen gönlüne hâkim ol,varsın dediğim gence.
"Herşeyde kudretin var,bunu yaparsın bence,"
Napolyon:
---"Ben bir imparatorum,ben büyük ünvanlıyım,
"Cesurum,kahramanım,heybetliyim,şanlıyım.
"Evet Dünya şaşıyor benim açık bahtıma,
"İstediğimi çıkardım,hükümdarlık tahtına,
"Arzu etsem veririm dünyaları ateşe,
"Hatta hâkim olurum istesem de güneşe.
"Bu arzunu duyunca derim ki;sen delisin.
"Bu büyük hakikati artık öğrenmelisin,
"Bu işi yapmak için ben bir kuvvet bulamam,
"Arza hâkimim ama,kalbe hâkim olamam."