BEN UMUDUM..

Dört mum yavaşca yanıyordu. Ortam çok yumuşaktı ve konuştukları duyuluyordu. İlki söyledi: ‘’ Ben barışım!" Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor, sanıyorum söneceğim. " Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü. İkincisi söyledi: ‘’ Ben inancım!" neredeyse herkez benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok’’ Konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgar hafifçe esti ve onu söndürdü. Üzgünce üçüncü mum sırası gelince konuştu: ” Ben sevgiyim!" Yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular " Tam o esnada küçük
bir çocuk odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür; ”Neden yanmıyorsunuz ..?Sizin sonuna kadar yanmanız gerekir ..!" diyerek ağlamaya başlar. Ardından dördüncü mum dile gelir: ”Korkma.. ben hala yanıkken diğer mumları yeniden yakabiliriz.. BEN UMUDUM..
UMUDUMUZUN ALEVİNİN YAŞAMIMIZDAN HİÇ SÖNMEMESİ DİLEKLERİMLE ...