Felaketimizi hep kendimiz hazırladık.....

******’ün ölümünden bu yana, bilgi, görgü ve ciddiyet bakımından yeterli sayılabilecek yöneticilere hasret kalmışızdır. Bundan dolayıdır ki, cahil’lerin “iktidar” olarak başımıza çöreklendiklerine ve ülkeyi yönetmedeki beceriksizliklerine tanık olduğumuz her kez, Osmanlı tarihi’nin sırıtkan sayfalarıyla karşılaşmiş gibi üzülür, ve kendi kendimize “Geçmişin kötülüklerinden ders almayan toplumlar geçmişi tekrar yaşarlar” şeklinde sözleri tekrarlarız.Gerçekten de, şeriat verileriyle eğitilmiş Osmanli yönetici’leri, genel kültürden ve akılcı bilgilerden öylesine nasibsiz, öylesine dar görüşlü idiler ki, bu yetersizlik nedeniyle ülkeyi bir felaketten bir diğerine sürüklemekten kurtulamazlardi. Bu yöneticilerin başlıca özellikleri, yabancı’dan aldıkları akla göre iş görmek, daha doğrusu batı ülkeleri yöneticilerinin direktiflerini ve öğütlerini izlemekti. Şu bir gerçek ki, Osmanlı yöneticileri’nin siyasal, sosyal, ekonomik ve askerlik alanlarındaki bilgisizlikleri ve tecrübesizlikleri nedeniyledir ki Osmanlı Devleti, dışa karşı zavallı, aciz ve çoğu zaman dilenci durumunda kalmıştır. Bu yöneticiler öylesine cahil idiler ki, devlet adına imzaladıkları sözleşmelerin hükümlerini anlayabilecek ve bu hükümlerin ne gibi sonuçlar doğuracağını kavrayabilecek yetenekte bile değillerdi Osmanlı Tarihi’nin, özellikle 18. ve 19. yüzyılları kapsayan bölümü, iktidar’ın cehaletini yansıtan örnek bir dönem olarak kalacaktır Türk’ün hafızasında. Unutmayalım ki, bu ülkeyi cahil ve onursuz yöneticilerden kurtarıp çağdaş ve saygın ellere teslim olmasını yine ****** sağlamıştır; şeriat eğitimi yerine akılcı eğitimi yerleştirmek suretiyle! Çünkü istemiştir ki, halk fikren gelişsin de yeteneksiz ve değersiz ve yabancının direktifleriyle iş görecek tiynettekini iktidara eriştirmesin. Ne var ki, onun getirdiği akılcı eğitim, daha sonra siyasilerin ve din bezirganlarının elinde kuşa çevrilmiş ve yerini, bir bakıma yine şeriat eğitimine terketmiştir. Bunun sonucu olaraktır ki, kurnaz, ve daha doğrusu din aracını kullanmak hususunda rakipsiz, ama her bakımdan cahil nitelikteki şeriatçı siyasiler, cahil bırakılmış halkın beğenisini kazanarak yöneticiliğe gelme şansına kavuşmuşlardır. Bilmem nasıl ve ne zaman bu toplum öğrenebilecektir ki Cehalet’in iktidar olması ne kerte korkunç bir tehlike ise Iktidar’ın Cehaleti de o kerte korkunç bir felakettir.Hiç bir şey eyleme geçen cehalet kadar ürkütücü değildir.