CESARE PAVESE

DÜŞÜN SONU
Yeniden başlayamaz artık bu gövde
Gözlerine dokunulduğunda bir yığın toprağın
canlılığını duyar biri. Tan ağırtısında da
kendisini susturamayan topraktır o
Ölü bir gövdedir o bir çok uyanıştan
kalan ama

Hergün yaşama başlayacak gücümüz yok
Toprağın önünde, suskun bir gök altında
bir yeniden uyanışı bekliyerek. Şaşırtıyor biri
bunca yoruculuğuna tan ağırtısının
Bir iş yerine getiriliyor bu yeniden uyanışlar içinde
Ama sadece ileri bir işe heyecan yüklemek
ve yaprağı bir kez uyandırmak için yaşıyoruz
Ve kimi kez oraya erişip sonra bizle birlikte
suskunluğa dönüyor
Kımıldanmazdı yüz hafifçe dokunsaydı el
yaşayan el duyuyor dokunulan yaşamı
Bu soğuk tan ağartısında donan toprağın
soğuğu değilse gerçekten belkide yeniden uyanıştır
ve tan ağartısında susan varlıklar
sözcükler söylerler yine. Ama elim titriyor
Ve tüm varlıklar kımıltısız ele benziyor
Bir zamanlar kuru bir acı
ve ışığın kasılmasıydı tan ağırtısında uyanmak
Ama yine de bir özgürlüğe kavuşmaydı
Toprağın verimsiz sözcüğü kısa bir an sevinçliydi
Ve yine orada dönmekti ölüm. Şimdi toprağa
dönmeyen gövde bir çok yeniden uyanışı bekliyor
Ondan sözetmiyor kaskatı dudaklar da
Cesare Pavese

ÖLÜM GELECEK VE SENİN GÖZLERİNLE BAKACAK

Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak -
sabahtan akşama dek, uykusuz,
sağır, eski bir pişmanlık
ya da anlamsız bir ayıp gibi
ardını bırakmayan bu ölüm.
Bir boş söz, bir kesik çığlık,
bir sessizlik olacak gözlerin:
Böyle görünür her sabah
yalnız senin üzerinde
kıvrımlar yansıtırken aynada.
Hangi gün, ey sevgili umut,
bizler de öğreneceğiz senin
yaşam olduğunu, hiçlik olduğunu.

Herkese bir bakışı var ölümün.
Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.
Bir ayıba son verir gibi olacak,
belirmesini görür gibi
aynada ölü bir yüzün,
dinler gibi dudakları kapalı bir ağzı.
O derin burgaca ineceğiz sessizce.
Cesare Pavese

Sokaklarda dolaşacağım yorgunluktan tükenene dek
yalnız yaşamayı bileceğim ve geçen her yüzün
gözlerine gözlerimi dikmeyi ve aynı kalmayı
Damarlarımda beni aramaya çıkan bu serinlik
sabahları hiç böylesine gerçek olarak yaşamadığım bir
uyanış. Yalnızca kendimi bedenimden daha güçlü duruyorum
ve sabahıma daha soğuk bir titreme eşlik ediyor

Yirmi yaşında olduğum sabahlar uzak
Ve yarın yirmi bir yarın sokaklara çıkacağım
her taşı ve göğün çizgilerini anımsıyorum
Yarından sonra insanlar beni yeniden görmeye başlayacak
ve ayağa dikilmiş olacağım ve durup
vitrinlerde kendime bakabileceğim. Bir zamanların sabahları
gençtim ve bunu bilmiyordum geçenin ben olduğumu
bile bilmiyordum bir kadın kendi kendisinin
efendisi. Bir zamanlar ki zayıf çocuk
yıllar süren bir ağlayıştan uyandı
şimdi sanki o ağlayış hiç olmamış gibi

Ve yalnızca renkleri algılıyorum. Renkler ağlamıyor
bir uyanış gibi yarın renkler
dönecek Her kadın sokağa çıkacak
her beden bir renk çocuklar bile
Açık kırmızı giyinmiş bu beden

onca solgunluktan sonra kendi hayatına yeniden kavuşacak
Çevremde bakışların kaydığını hissedeceğim
ve kendim olduğumu bileceğim: bir bakış fırlatarak
kendimi insanlar arasında göreceğim. Her yeni günle
yollara çıkacağım renkleri arayarak.

Cesare Pavese

KARANLIGA....
Karanlığa ve diri serinliğe gömülü alandaki bahçe.
Gecenin karanlığında devliğini yitiriyor
yüzlerinin arasından ışıklar sızan evler.

Geçmiş göklerin derinliğinde, yıldızlar arasında
ürkünç çöl. Büyük ve parıltılı ateş sağırlaşıyor
ulaşarak bu karanlığa. Sessizliktir burası,
bir gömütlüğün koca kımıltısızlığı

Gürültüler ve ışıklar
ağaçların ötesindeki uzaklığa ulaşıyor.

Capcanlı ışıklar fışkırıyor karanlığın içinden,
uluyor kendinden geçmiş sevinçli sesler
o üzünçlü ayrılışta.

Boğuk ulaşıyorlar dipsiz karanlıkta ölmeye
yine delicesine yaşama aşkıyla
solgun intiharlar gibi.

Dinlemek geçmiş tutkuları,
yürekte ve gecede tırmanışlarını
toprağın ıpıslak kokusu üzerinde.

İsteğin tanınmadık bir bitkisi
sessizliğin ve karanlığın göğünde kapalı.

Karanlıkta ateşin göverişi
ağaçların arasında kanayan o kızıl ışık gibi

Cesare Pavese

Akşam yemeği yiyorum biraz, aydınlık pencerede.
Oda kararmış gökyüzü görünüyor. Dışarı çıkınca
geniş kırlığa götürür dingin yollar az sonra.
Göğe bakıyor ve yiyorum -kimbilir şimdi
kaç kadın yemek yiyordur- gövdem dingin;
sersemleştiriyor gövdemi iş ve her kadın.

Dışarıda akşam yemeğinden sonra, yıldızlar gelip
geniş ovanın toprağına dokuncaklar. Yıldızlar
canlı, değersiz ama bu bir başına yediğim kirazlar.
Göğü görüyorum. Biliyorum ama paslı çatıların
arasında parıldayan ışıkları ve altında yapılan
gürültüleri. Koca bir yudumla bitkilerin ve ırmakların
tadını alıyor kendini her şeyden ayrı duyan gövdem.
Biraz sessizlik yetiyor, her varlık kendi gerçek
yerinde duruyor, gövdemin duruşu gibi.

Sessizliğin uğultusunu dağıtmaksızın benimseyen
duygularımın önünde her varlık yalıtılmış.
Damarlardan geçen kanımı bildiğim gibi
her varlığı karanlıkta bilebilirim.
Tüm varlıkların akşam yemeği, koca bir suyun
otların arasında aktığı yerdir ova.
Kımıltısız yaşıyor her bitki ve her taş.
Bu ova üzerinde yaşayan her varlığın damarlarını,
beni besleyen besinleri dinliyorum.
CESARE PAVESE